Salon główny

Wysyłanie sowy w nocy było ciosem poniżej pasa, ledwo wrócił z pokoju wspólnego ślizgonów po szklaneczce whisky, a już musiał wychodzić ze szkoły. Pierwszy raz miał się z niej wykraść, aby nie zostać nakrytym na gorącym uczynku. Jak w ogóle było możliwe teraz dostać się do Londynu? Jeszcze przecież nie ukończył kursu na teleportację! Wpierw chwycił swoją miotłę i schował do magicznego plecaka. Nie zapomniał też wziąć kilku najważniejszych rzeczy. Z różdżką w ręku wędrował szkolnymi korytarzami, co chwila stając w ciemnym zaułku. Jeszcze obrazy by go zobaczyły! Chodzenie bez lumos było bardzo niebezpieczne. W końcu nie chciał się spotkać z nauczycielem patrolującym. Wcale nie zdziwiło go to, że główne drzwi wyjściowe były zamknięte. Ta, jasne, wszyscy dbają o bezpieczeństwo szkoły, a to właśnie w niej kręci się banda śmierciożerców. A on tak cholernie chciał być tak samo nazywany! Pragnął być zły, nie tylko z powodu czarnego charakteru. Jeszcze raz musiał obejść szkołę, aby wyjść prosto na błonia, a tam po przebyciu odpowiedniej odległości wznieść się w powietrze na miotle. Nie wiedział, czy to nie był najgłupszy pomysł, na jaki tylko wpadł. Bo co miał zrobić innego? Wpaść do gabinetu nauczyciela i łudzić się, że ten się nie obudzi i skorzystać z sieci kominków? Narastająca ekscytacja wypełniała jego ciało. Bo... znów dostał zaproszenie, a raczej nakaz, na spotkanie. Znów! Nie był zwykłym pionkiem. Soda uderzała mu do głowy. Poczuł się ważniejszy niż w rzeczywistości był.
Wylądował naprzeciwko domu na Abbey Road 13. Czy to możliwe, ze już tu kiedyś był? Na przykład z ojcem? Och, znów mu się o nim przypomniało. Nie wiedział, czy zgraja ludzi nie będzie go uważała również za zdrajcę. Schował miotłę do plecaka i nałożył kaptur na głowę. Jak mogło być w nocy tak zimno?! Zaczął iść w stronę domu, widząc, że drzwi są lekko uchylone. Przeszedł przez próg i już znajdował się w salonie głównym.

[będę mieć zapłon opóźniony]

Dorian poczuł piekący ból na ramieniu, kiedy kończył lekcję z tymi durnymi Puchonami i gdy tylko gówniarze wyszli z sali udał się szubko poza obręb Hogwartu i teleportował się do Londynu. Abbey Road... Znana mu ulica. Mieli wcześniej tutaj kilka spotkań. Wszedł do domu, na razie jakby opustoszałego, nic nie było słychać, i skierował swój krok do salonu. Po otwarciu drzwi uderzyła go piekąca w płuca duchota. Nienawidził tak gorących pomieszczeń. Wolał swoje zimne, obślizgłe lochy.
Stanął z jakieś 3 metry od Czarnego Pana i skinął mu głową na znak szacunku, na jaki przecież ten zasługiwał.
-Witaj, mój Panie.-powiedział dobrze wyważonym tonem, aby nie znieważyć tego, do którego się odzywa.
Po tym przywitaniu Dorian usiadł na swoim stały miejscu, niedaleko Shepparda, który wyglądał na takiego co dopiero wpadł do salonu. Popatrzył na niego przez chwilę, jakby go oceniając. Znał go z zajęć. Pierwszorzędny Ślizgon, dość dobry uczeń i ten spaczony charakter. Mimo że młody to ma potencjał i to ogromny.
Wilvert nie był pierwszy, ale nie był też ostatni. Sporo osób jeszcze brakowało. Nie odzywał się, tylko siedząc z wyprostowanymi plecami i uniesioną głową, wpatrywał się w okno, za którym dzień przemieniał się w noc.

Pierwsze co zrobiła to udała się do pokoju. Zmieniła ciuchy na suche, chwyciła różdżkę i inne miej ważne pierdoły i wyszła z zamku w pośpiechu. Nie chciała korzystać z sieci Fiuu która była pod nadzorem i niekoniecznie miła w użyciu. Przynajmniej ona za nią specjalnie nie przepadała ani nie pałała do niej miłością. Idąc jak najszybciej potrafiła udała się poza teren Hogwartu by użyć teleportacji do Londynu. Miała inne plany na ten wieczór i noc ale cóż…Te spotkania nie wybierają momentu miedzy jej spotkaniami prywatnymi choć czasem miała wrażenie że jest to robione specjalnie by pokrzyżować jej plany. Eh…nieważne w każdym razie. Gdy dodarła poza teren zamku teleportowała się do Londynu na ulicę wskazaną w wiadomości. Nie myśląc za wiele weszła do środka niemal od razu znajdując się w salonie. Pierwsze co zauważyła to niewielka ilość zebranych, zdziwiło ją to jednak nie pokazała tego po sobie. Skinęła głową na znak szacunku Czarnemu Panowi wymieniając spojrzenia z Dorianem i Sheppardem po czym zajęła miejsce obok Doriana.

Wpatrywał się na Czarnego Pana, który swoją złość wyładowywał na Elizabeth. Nic dziwnego, w końcu byli rodziną. Czuł jak Black się spięła, miał nawet ochotę ścisnąć ją za rękę, ale okazywanie litości czy współczucia nie było w jego stylu. Gdy uwaga Voldemorta przeniosła się na Cygnusa Dorian spojrzał ostro na Effy, która nawet nie mrugnęła okiem. Grzeczna dziewczynka. Leniwie skierował swój wzrok na rozciągającego się na stonie Black'a. Takie rzeczy były na spotkaniach na porządku dziennym, więc nikt nawet nie machnął palcem, żeby cokolwiek zrobić. Phy, zrobić? Niby co? Poprosić ładnie Voldemorta, żeby nie unosił niepotrzebnie różdżki? To na pożegnanie zaświecił by takiemu ewenementowi zielonym światełkiem między oczy.
Nie był zdziwiony, kiedy Czarny Pan zwrócił się do niego. W końcu to Dorianowi przypadło pilnowanie Ślizgonów, a że znaleźli się niektórzy tak głupi, że zignorowali wezwanie swojego Pana... Jutro policzy się z Lestrangerem. Niech ten gówniarz nie myśli, że ujdzie mu to na sucho.
-Oczywiście, mój panie. Osobiście dopilnuję, aby wszyscy Ślizgoni stawiali się na wezwania.-powiedział cicho, od razu stając na nogi, jak zwykle się robi, gdy zwraca się do Czarnego Pana.

Kto jak kto ale ona nie spodziewała się tego co miało się stać na spotkaniu, a już z pewnością nie tego iż spadnie na nią wina za nie dotarcie Lestrange na spotkanie. Co za głąb i skończony palant! To nie było pierwsze spotkanie w którym brali udział. Powinien dać znać komukolwiek, jeżeli miał inne plany. Nawet jeśli…to plany się zmienia. Ostatnimi czasy nawet w szkole go nie widziała. Nie miała bladego pojęcia co dzieje się z tym kretynem któremu oberwie łeb jeśli go spotka przy najbliższej okazji. Nie odpowiedziała na pytanie Czarnego Pana, zachowała niezwykłą powagę i spokój. Jedynie to było wskazane w tej chwili. Na szczęście Dorian nie złapał ją za rękę ani nic w tym stylu. Fakt faktem…to nie byłoby wskazane w tej chwili…po drugie, Elizabeth nie tolerowała czegoś takiego jak wsparcie duchowe, czy wypłakiwanie się na ramieniu. Uważała to za swoistą słabość, coś co powinno zostać zepchnięte w głąb ciemności i nigdy z niej nie wychodzić. W tym świecie, w tym konkretnym otoczeniu te cechy jakiekolwiek nie byłyby nazywane cudownymi, nimi nie są. Są bezużyteczne a nawet skazują człowieka od razu na śmierć. Młoda Black odetchnęła z ulgą gdy uwaga Czarnego Pana przeniosła się na kogoś innego. Na jej krewnego. Kiedy został potraktowany zaklęciem nawet nie mrugnęła. Przywykła do tego typu rzeczy po jakimś czasie. Noah ją tego nauczył. Wiedział chłopak co robi. Gdy w salonie pojawił się Rackharrow Effy jedynie przelotnie na niego spojrzała. Poza faktem iż są razem w drużynie i się znają nie mają za wiele wspólnego. Nie umiała ocenić czy to było dobre czy złe. Na obecną chwilę ta myśl była zbyteczna. Black skupiła się na spotkaniu nie mając zamiaru stawać znów na linii ognia, zaraz po powrocie do zamku policzy się z kim trzeba i będzie miała nadzieję że Serge jej wybaczy to nagłe wyjście.

Szacunek dla każdego ślizgona był jak blizna, której nie dało się pozbyć. Z jednej strony chcieliśmy, aby raz na zawsze zniknęła a z drugiej byliśmy z niej dumni. Thomas teraz stając samotnie przed Czarnym Panem, bez ojca zaraz przy jego boku, sam nie wiedział, co powinien myśleć o całej służbie. Oczywiście wiedział, że musi zastąpić Rudolfa, ale w głębi duszy bał się. Zaraz jednak prędko wyzbył się każdej myśli, która tylko próbowała się wkraść do jego głowy. Nie chciał, aby ktokolwiek ze śmierciożerców przetrzepał mu pamięć, wspomnienia i jeszcze pozbawił ich.
- Wtaj, mój Panie. - rzekł pewnym, dumnym głosem, kłaniając się na widok Riddle i jego trójki najwiernijeszych sługów. Automatycznie zasiadł do stołu, zajmując miejsce swojego ojca. Zaraz jednak pojawiali się kolejni ludzie, których witał tylko skinieniem głowy. Trudno było mu zareagować obojętnie na widok Effy. Powstrzymał się w półuśmiechu i spuścił wzrok, obwiniając siebie za to co wyprawia. Jakiż on był głupi! Słysząc w jakim humorze jest Czarny Pan, aż zacisnął pięści pod stołem. W zasadzie w jakim celu zostali tu sprowadzeni? Nic nie mówił, nawet nie zadrżał gdy karany był jakiś człowiek. W ogóle się na tym nie skupiał, bowiem wiedział, że zaraz może się stać coś niedobrego. Albo on oberwie albo jego najbliżsi. Z resztą, nie chciałby usłyszeć, iż Sheppardowie to rodzina zdrajców

Stał z boku, wyprostowany, skupiony, wsłuchując się w słowa Czarnego Pana. To, że był wściekły nie było niczym niezwykłym. Dajmy na to, czy powiedział kiedyś swoim śmierciożercom, że są cudowni, idealni i tak dalej? Owszem, niekiedy ktoś zasłuży na pochwałę, jednak zdarza się to bardzo rzadko. Teraz, gdy Voldemort zaczął unosić głos, Dorian poczuł dreszcze na swoim ciele. Przemykały po skórze szybko niczym prąd, drażniąc jednocześnie układ nerwowy. Mimo kilkuletniej służby Wilvert nie przyzwyczaił się do dłuższego przybywania ze swoim Panem w jednym pokoju. Do tego po prostu nie można było się przyzwyczaić. Voldemort roztaczał wokół siebie mroczną aurę nie do przebicia dla zwykłego śmiertelnika.
Spojrzał na drzwi, gdy te się otworzyły, a dwóch Śmierciożerców prawie ciągnęło po podłodze młodą Courtney Lestrange. Znał ją, kojarzył z zajęć i nie darzył jakimkolwiek szacunkiem. Była czarną owcą w swojej rodzinie. Nie zasłużyła, by nazywać się Lestrange.
Kiedy Czarny Pan wydał swój rozkaz, Dorian stanął za grupą Ślizgonów, krzyżując ręce za plecami. Czuł się w pewien sposób za nich odpowiedzialny. I wiedział, że jeżeli nawali to dostanie się nie tylko im, ale też jemu, że nie jest w stanie ogarnąć grupki małolatów. Więc stał za nimi, jakby chcąc im dać do zrozumienia, że albo oni ją dostatecznie zranią, albo on pokaże im jak to się robi. Albo trochę się poznęca. Lecz nie teraz, później. A Lestrangera, który olał dzisiejsze spotkanie, na pewno spotka zasłużona kara.

Ile jeszcze będzie musiał zrobić, aby być tym zasłużonym? Ile jeszcze będzie musiał żyć na kolanach? Z jednej strony czyż nie tego pragnął? Od zawsze było mu wmawiane, że musi być kimś wielkim po tej stronie zła i nie przynieś wstydu rodzinie. Poczuł niesamowite ciarki na plecach. Nie potrafił sam zdefiniować tego czy to adrenalina czy strach przed Czarnym Panem. Nie wiedział dlaczego zwracał się akurat do niego. Czy nieprawidłowo zabił niemowlaka? Był pewien, że prawidłowo wykonał tamto zadanie...
Zadrżał jeszcze raz pod wpływem jego krzyku. Mógłby się założyć, że to kolejny egzamin na pomysłowość i potęgę charakteru. Kto da ciała, nie jest wart. Thomas uniósł wyżej głowę, gdy Czarny Pan zwrócił się właśnie do niego. Wilkołak, myślał, że to tylko jego atut, że to wcale nie jest "za mało" do bycia "kimś". Widząc krążącego brata Daphnie, uśmiechnął się lekko. Nie wiedział dlaczego, ale czuł do niego niesamowity szacunek. Podziwiał go. Był przecież podczas całej ceremonii!
Pewnie wystąpił z szeregu "nowych, niegodnych", wyjmując różdżkę zza płaszcza. Nakierował nią na pogrzebacz, stojący blisko dziewczyny tuż obok kominka. Wyszeptał formulę zaklęcia transmutującego (faraverto), a następnie potem dodał nazwę zwierzęcia, w którą miał się zamienić owy przedmiot. Tuż obok ciała dziewczynki z gruchotem runęła kobra królewska, która wpierw bardzo szybko okrążyła ją, próbując pokazać, że tak naprawdę tylko ona jest tu panią. Gwałtownie jej jedna trzecia ciała została uniesiona, a niebezpieczne ślepia patrzyły wprost na ofiarę. Wysuwała swój język, badając przestrzeń wokół niej. Zanim ktokolwiek mógł się zorientować ukąsiła dziewczynę prosto w tętnice szyjną, a sama po chwili zamieniła się znów w metalowy pogrzebacz. Thomas cofnął się z powrotem do szeregu.